Άνδρας αναφέρεται στις προυποθέσεις που ίσχυαν, προκειμένου να εγγραφεί ένα
παιδί σε γαλλικό σχολείο.
Γ.Κ.: Θα πήγαινε το
κοριτσάκι μας νηπιαγωγείο, σχολείο αγγλικό στη γειτονιά
μας δεν υπήρχε, αλλά υπήρχε πέντε βήματα από το σπίτι μας ένα γαλλικό.
Συνεννογιέμαι με τη γυναίκα μου να το πάμε στο γαλλικό σχολείο δύο
τρία χρόνια και μετά που θα έχει ξεπεταχτεί το στέλνουμε και σε αγγλικό
με το λεωφορείο, αν το έπαιρνε. Η γυναίκα μου λέει «Eντάξει», γυρίζω το
βράδυ από τη δουλειά, πάω σπίτι, λέω «Tο ’γραψες το παιδί», μου λέει «Δεν το
δεχτήκανε»
«Τι;» λέω, λέει «Δεν το δεχτήκανε γιατί δεν είμαστε καθολικοί». Να μην μπορώ
να το καταλάβω, την άλλη μέρα το πρωί πηγαίνω μόνος μου στο σχολείο,
μου λέει «Ο νόμος 68 μας απαγορεύει να δεχτούμε μη καθολικά παιδιά»,
νόμος του Κεμπέκ, «Αν θέλετε» λέει, «Να αλλάξετε τη θρησκεία του παιδιού,
το κάνετε Καθολικό, θα το γράψουμε αμέσως», λέω «Ευχαριστώ πολύ, με
υποχρεώνετε». Σηκώθηκα κι έφυγα προσπάθησα από κει και πέρα να με
μέθοδο σιγά σιγά να μάθω γαλλικά. Θα το πιστέψετε ότι το μυαλό μου
επειδή προφανώς αυτά τα δύο περιστατικά αρνιότανε να δεχτεί να μάθει Γαλλικά;
