Μαθήματα ελληνικής καταγωγής

Άνδρας αναφέρεται στην προσπάθεια να μεταδώσει τα παιδιά του την ελληνική κουλτούρα.

Γ.Π.: Το καλό όμως στην όλη υπόθεση είναι ότι τα παιδιά, τα δικά μου τα παιδιά και πολλά παιδιά, απ’ όταν γεννηθήκαμε, δηλαδή ο γιος μου για να μιλάει Εγγλέζικα που μπορούσε να μιλάει με τη μάνα του γιατί ήτανε εδώ μεγαλωμένη και η γλώσσα της η πρώτη ήτανε Εγγλέζικια, μαζί μου έμαθε τα Ελληνικά, ε... παρόλα αυτά όταν πήγε στο kindergarten δε μίλαγε Εγγλέζικα με τη σκέψη να μάθει Ελληνικά, τα οποία θα τα μάθαινε, αλλά ξέρεις, όχι δε θα του μιλάμε να μάθει Ελληνικά. τέλος πάντων, δυσκολεύτηκε έτσι λίγο με τα παιδάκια, αλλά ντάξει μικρό παιδάκι ήτανε άρπαξε τη γλώσσα γρήγορα. Το καλό όμως είναι ότι οι θυσίες, ας το πούμε, να το στείλεις στα χορευτικά, να το στείλεις στα ελληνικά σχολεία, όλα αυτά σε ένα ποσοστό δεν πήγανε χαμένα, γιατί σήμερα, ας πούμε, λένε ότι είναι Έλληνες, μπορεί να ζουν εδώ αλλά λένε πως είναι Έλληνες. Αγαπάνε, πάνε με πρώτη ευκαιρία, ξέρω ’γω, η κόρη μου πάει κάθε χρόνο η μία, η άλλη τώρα δε μπορεί, ο γιος μου πάει... Με την πρώτη ευκαιρία πάνε στην Ελλάδα. Και όχι μόνο βέβαια. Πάνε κι εδώ, αλλά έχουνε και το μυαλό τους εκεί. Αυτό είναι μια ικανοποίηση για μένα και για τους γονείς που κάναν μια προσπάθεια, το ότι δεν... τα παιδιά δεν γίνανε σε... να μην ξέρουν πού είναι η πατρίδα τους, να νομίζουν πως είναι ο Καναδά, δηλαδή η καταγωγή τους, ας πούμε, δεν την ξεχάσανε. Και είναι μια ικανοποίηση. Μπορεί να μη ζουν εκεί, αλλά τουλάχιστον το μυαλό τους είναι εκεί.