Γυναίκα αναφέρει πώς μέρος του γαμήλιου συμβολαίου ήταν να εργαστεί και αναφέρει τις δυσκολίες αλλά και τα μαθήματα εργασιακής συμπεριφοράς που έλαβε από τον σύζυγό της. Χ.Κ.: Ε, πιάσανε να… πού θα πάμε για δουλειά; Σ’ εργοστάσιο βέβαια. Εμένα το ράψιμο δε μ’ άρεζε καθόλου. Καθόλου!
ΕΡ.: Σε τι εργοστάσιο;
Χ.Κ.: Για ρούχα που ράβανε, παλτά. So, με πήγανε σ’ ένα εργοστάσιο που ράβανε. Είπαν ότι είμαι εξπίρια.
Τι εξπίρια είχα εγώ με αυτές τις μηχανές; Ήξερα στο χέρι λίγο ράψιμο, ένα στρίφωμα, ένα καρίκωμα, ένα… διόρθωμα, αλλά δεν ήξερα ράψιμο.
Ε, με πήγανε. Ε, ο Στέλιος πια μια χαρά που θα πάω εγώ στη δουλειά. Έπρεπε να δουλέψουμε.
ΕΡ.: Μμ…
Χ.Κ.: Όταν με πήγε στη δουλειά και δεν ξέρω τι, με βάζει στη μηχανή. «Α!» μου λέει ο Στέλιος, «Άμα θα πας, ό, τι σου λένε θα λες “Thank you”.
“Thank you”. E, “Thank you” λέω να λέω. Δεν ήξερα εγγλέζικα καθόλου.
ΕΡ.: Και τα γαλλικά;
Χ.Κ.: Καθόλου! Τίποτα! Ελληνικά μόνο.
ΕΡ: A, ok!
Χ.Κ.: Όταν με πήγανε στο εργοστάσιο μου βάζουνε στη μηχανή, οι μηχανές ηλεκτρικές, εμείς δεν είχαμε ηλεκτρισμό καθόλου στο χωριό.
ΕΡ.: Χμ…
Χ.Κ.: Ήτανε με τη λάμπα που ανάβαμε, δεν είχαμε light. Ε, βάζει στη μηχανή full. Σπάζω κλωστές, βελόνες… Ααα!
Έρχεται η διευθύντρια. Δεν είπε τίποτα η κοπέλα. Μου την πέρασε, μου την έφτιαξε, μου έβαλε ένα κουρελάκι να κάνω πίσω-μπρος.
Τίποτα εγώ δε μπόραγα. Λέει “Stupid!”, “Stupid!”. “Thank you” της λέω εγώ, δεν ήξερα τι μου έλεγε. Πάλι αυτή θύμωνε. “Stupid!”. Πιο πολύ.
Εγώ “Thank you”. Όσο της έλεγα “Thank you”, τόσο θύμωνε εκείνη. Αλλά εγώ δεν ήξερα.'