«Στον Καναδά θα ήταν όλα όμορφα»

Άνδρας αναφέρει πώς φανταζόταν τον Καναδά, όταν ήταν παιδί.

Χ.Δ.: Όταν ήμουνα μικρός, όταν ήμουνα μικρός...
ΕΡ.: Ναι.
Χ.Δ.: Και ζούσαμε στο χωριό κι εγώ κι άλλα παιδιά, ας πούμε, σ’ ένα χωριό, μια κλειστή κοινωνία, γύρω απ’ τα βουνά γύρω-γύρω, δε βλέπαμε πιο πέρα. Κι όνειρό μας η μεγάλη πόλη πώς θα είναι. Τα παραμύθια που ’λεγε η μαμά, η γιαγιά, ξέρεις.
ΕΡ.: Ναι, ναι.
Χ.Δ.: Μες στο μυαλό σου σαν παιδί φτιάχνεις ένα κόσμο δικό σου, ονειρεμένο. Και κει που ’πεφτε ο ήλιος, ας πούμε, το ηλιοβασίλεμα και κοκκίνιζε όλο τότε τα λιβάδια κει πέρα, εγώ καθόμουνα και... και χάζευα. Δηλαδή, με συνέπαιρνε αυτό... αυτό το φυσικό φαινόμενο, ας πούμε, αυτό το, αυτό το πορφυρό χρώμα. Και ρώταγα το πατέρα μου «Τι είν’ κει πέρα;». Και μου έλεγε «Είναι εκεί που θα πας, όταν μεγαλώσεις, στους θείους στον Καναδά». Ε, κι αυτό το ωραίο το χρώμα κει πέρα εγώ στο μυαλό μου είχα φτάσει, είχα φτιάξει, μου φαινόντουσαν όλα κόκκινα και όλα πορφυρά εκεί πέρα.