Άνδρας θυμάται τον Φρίξο Παπαχρηστίδη, πρόεδρο της Ελληνικής Κοινότητας του Μόντρεαλ, ο οποίος διαπίστωσε την ανάγκη ίδρυσης ελληνικού σχολείου.
Π.Τ.: Η Αγία Τριάδα η μόνη εκκλησία που υπήρχε και την
πρώτη χρονιά, Μεγάλη Παρασκευή, η εκκλησία ήτανε σχεδόν γεμάτη. Το Μεγάλο
Σάββατο ε, ήτανε και λίγος κόσμος έξω αλλά όχι όμως ο ελληνισμός που είναι
σήμερα, αλλά ο ελληνισμός κατά τους υπολογισμούς τότε των, των, των ειδικών θα
ήτανε γύρω, γύρω στις 4000 άτομα όλοι-όλοι δεν ήτανε περισσότεροι. Αλλά μετά
όμως κάθε χρόνο έρχονταν κάμποσες χιλιάδες και το σχολείο το ελληνικό που είχε
η ελληνική κοινότητα τότε και ήτανε γύρω στους 40-50 παιδιά θα φοιτούσαν, ήταν
πια αδύνατο να, να χωρέσει ας πούμε τα ελληνόπουλα που έρχονταν από την Ελλάδα
και τότε πια και το θυμάμαι πολύ καλά αυτό σε μία γενική συνέλευση το 19... θα
’τανε... για σιγά για να μη χάσω τα, τα χρόνια. Ήρθα το ’52 εγώ, το ’55 τρία
χρόνια αργότερα ήταν ο τότε πρόεδρος ήτανε κάποιος ονόματι Παπαχρηστίδης, ο
οποίος ήτανε και εφοπλιστής, λοιπόν και πολύ ικανός άνθρωπος. Σε μια γενική
συνέλευση κάτω στην Αγία Τριάδα, κάτω στο μεγάλο hall εκεί ήταν ο μόνος χώρος
που ήτανε, ανήκε στην ελληνική κοινότητα πηγαίναμε και ακούγαμε, πήγα και εγώ
σαν ακροατής. Και τότε ο Παπαχρηστίδης είπε ότι «Κοιτάξτε παιδιά. Αυτό και
αυτό συμβαίνει Ελληνισμός έρχονται συνέχεια. Χιλιάδες, σε τρία τέσσερα χρόνια,
έχουν φτάσει δεν ξέρω πόσες χιλιάδες. Ελληνόπουλα έρχονται και είναι αδύνατον
να βρούμε θέση σε αυτό το σχολείο. Κάτι πρέπει να γίνει». Και τότε έβαλαν
μπρος, άρχισαν να οργανώνονται και αγόρασαν αυτό εδώ το μεγάλο οικόπεδο που
έχουμε σήμερα και χτίστηκε η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, αργότερα το σχολείο
‘Σωκράτης’ και όλα τα άλλα κτίρια που υπάρχουν εδώ.
