Γυναίκα αναφέρει πως η μεγαλύτερη δυσκολία για τις Ελληνίδες γυναίκες ήταν που
έπρεπε να αφήσουν τα παιδιά τους σε άλλους να τα προσέχουν.
B.Α: Ήταν καινούργιοι εδώ και άρχισαν να κάνουν
οικογένεια και
δεν είχανε ούτε για ενοίκιο λεφτά ούτε να φάνε και αρχίσανε οικογένεια και
δουλεύουνε. Αρχίσανε και δουλεύανε και δυο και αφού κάνανε τα παιδιά
έπρεπε αναγκαστήκανε να τα πηγαίνουν στον άλλη στην... γυναίκα δεν
υπήρχε τότε, day care. Και το πηγαίνανε στις γυναίκες βράδυ, πρωί
να τα φέρουν. Αυτό ήτανε το πιο σκληρό πράμα που είδα ’γω εδώ. Στο
λέω αυτό. Είπα το σκληρότερο πράμα που ’ναι γυναίκα να παίρνει ένα
μωράκι τόσο και να το πηγαίνει και να το φέρνει και να ’ρχεται το βράδυ
να μαγειρέψει. Ξέρεις τι ήτανε αυτό; Αυτές οι γυναίκες πέρασαν πολύ...
όσες δούλεψαν. Όσες δούλεψαν. Αυτό είπα δεν το κάνω, Παναγία μου,
θα φύγω θα πάω που. Ήταν τόσο δύσκολο, λυπόμουνα αυτό που πάθανε
οι άνθρωποι και αυτά τα παιδάκια που περπατάνε στο δρόμο. Θα το
φέρω τώρα. Περπατάγανε στο δρόμο δύο παιδάκια και εγώ γύρισα απ’
τη... πήγαινα στη δουλειά το πρωί. Άφησα το λεωφορείο και πήγαινα στη
δουλειά και βλέπω αυτά μαζί και μόλις φύσαγε και ο αέρας όπως ήτανε
έπαιρνε το ένα το άλλο αγκαλιά για να μη τα ρίξει ο αέρας κάτω. Αυτό
έμεινε μέσα στο μυαλό μου. Δεν, δεν το ξεχνάω αυτό. Και η άλλη που
άφησε το παιδί στη δεξιά στο δρόμο στο Villeneuve το κοριτσάκι δύο - τριών
χρονών και το άφησε εκεί. Ποιος θα το ’παιρνε δεν ξέρω. Κάποιος θα
’ρχόταν να το πάρει. Αυτά άμα έκαμαν, αυτά που είδα στον Καναδά για
τα παιδιά. Αυτό με πείραξε πολύ οι μανάδες πέρασαν πολύ δύσκολα. Πάρα
πολύ, αυτές που δούλεψαν. Αυτό ήταν το χειρότερο κομμάτι Παναγία μου, δεν
το, δεν το έκανα. Ευχαριστώ το Θεό που είχα κάτι λίγα λεφτουδάκια
αλλά δεν, δεν και εκείνος μου λέει «Και εγώ θα κάνω [...] μια δουλειά
διπλή. Δε θέλω το παιδί μας να, να το πάμε». Κατάλαβες; Σε ξένο
κόσμο.
