Γυναίκα που εργαζόταν ως ραδιοφωνική παραγωγός στον ραδιοφωνικό σταθμό του Γιάννη Δαπέρη μιλάει για την συμμετοχή του κόσμου μέσω της επιλογής τραγουδιών.
B.W.M.: Είχα ένα οκτάωρο. Τις πρώτες τέσσερις ώρες, οκτώ με
δώδεκα, διάβαζα τις ειδήσεις ή έπαιρνα από τα ελληνικά... από τα αγγλόφωνα ε
τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, κι έκανα ένα μικρό summery των ειδήσεων. Μετά το
ελληνικό προξενείο μας έδινε κάθε μέρα επτά-οκτώ λεπτά τις ειδήσεις τις
ελληνικές και τελείωνα εκείνη τη βάρδια, ξέρω γω, τελείωνε δώδεκα και τέταρτο
και μετά είχα τέσσερις ώρες βάρδια στο στούντιο που έπαιζα μουσική. Και εκεί
ανακάλυψα την ελληνική μουσική γιατί μέχρι τότε, φανταζόσαστε εικοσιενός ετών
για μένα μουσική τότε ήτανε οι Pink Floyd, οι Led Zeppelin... αυτή ήταν η
progressive rock και δεν ήξερα τίποτα από ελληνική μουσική και σιγά σιγά
ανακάλυψα και την ελληνική μουσική με αυτή τη βάρδια που είχα τις τέσσερις
ώρες. Και πολλοί, πολλοί... μέλη που ακούγαν τον σταθμό από την παροικία με
παίρνανε τηλέφωνο, με ξέρανε πια ήμουνα... «Μαρινάκι» μου λέγενε γιατί κάθε
φορά ετελείωνε τις ειδήσεις το μικρόφωνο «Μαρίνα Βλαχοπούλου» και ξέρανε ότι
άρχιζε η βάρδια της μουσικής, το δεύτερο τετράωρο, με παίρναν τηλέφωνο «Ε
Μαρινάκι μπορείς να μας παίξεις αυτό το τραγούδι με το Νταλάρα ή αυτό το
τραγούδι με τη Χάρις Αλεξίου». Ξέρω γω «Μας λείπει η Ελλάδα, έχουμε νοσταλγία»
και σιγά σιγά ανακάλυψα την ελληνική μουσική και μέσω των τραγουδιών που μου
ζητούσανε και όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δεν τους ήξερα αλλά που με ξέραν
αυτοί γιατί ήμουνα η φωνή της Ελλάδας.
