Οδοιπορικά αναζήτησης εργασίας

Άνδρας αναφέρει πως έμπαινε σε κάθε ελληνικό εστιατόριο στο Τορόντο και ρωτούσε αν χρειάζονται κάποιον για δουλειά.

Φ.Τ.: Ε, μετά από δύο τρεις ήμερες που κάπως μπήκα, ας πούμε, σε ένα ρυθμό εδώ άρχισα να ψάχνω για δουλειά.
ΕΡ.: Okay. Δεν θα ξεχάσω ότι περπατούσα από το Landstar και Bloor μέχρι το Yonge Bloor, μετά πήγαινα επάνω μέχρι το St. Clair και Yonge και ξανά πάλι το St. Clair πάνω μέχρι το Landstar και ξανά κάτω όλο το τετράγωνο και όπου έβρισκα μαγαζί ρεστοράν να μπαίνω μέσα και να ρωτάω.
ΕΡ.: Okay. So, ήξερες να πας σε εστιατόριο εκεί...
Φ.Τ.: Σε εστιατόριο.
ΕΡ.: Αυτό σκέφτηκες;
Φ.Τ.: Αυτό σκέφτηκα. Αυτό σκέφτηκα γιατί είχα ακούσει και ήξερα ότι το ένα μεγάλο ποσοστό από τους ιδιοκτήτες των εστιατορίων ήτανε Έλληνες. Οπότε, ο μόνος τρόπος για να επιβιώσεις θα ήταν κάπου που σε κάποιον να μιλήσεις που γνωρίζει την γλώσσα σου και μποράς να επικοινωνήσεις μαζί του γιατί εκείνη την εποχή ούτε εγγλέζικα μιλούσα, ούτε τίποτα ας πούμε.