Επιστροφή εκεί που ανήκεις

Φ.Τ.: Ναι, γιατί εκεί που μεγάλωσες, και εκεί που γεννήθηκες, και εκεί που έζησες, και εκεί που ξέρεις ότι ανήκεις είναι πολύ δύσκολο να το ξεχάσεις, είναι μέσα στο DNA σου, είναι μέσα στο αίμα σου. Εδώ βλέπεις παιδιά, εσείς που δεν έχετε γεννηθεί εκεί και πάλι υπάρχει αυτό το ελληνικό στοιχείο που σε τραβάει. Λες, είμαι Καναδός, αγαπάω τον Καναδά, τον στηρίζω όσο μπορώ αλλά είμαι Έλληνας την ίδια στιγμή και η πατρίδα μου είναι η πατρίδα μου και πάντα θα με πονά. Τέλος πάντων, και έτσι αποφασίσαμε να πάμε στην Ελλάδα το ’82. Κάπου το ’82 εγώ ήθελα να δω, πρώτού ανοίξω και κάνω οτιδήποτε κάτω στο νησί, ήθελα να δω αν όντως μπορούσα να μείνω εκεί και αν ήτανε κάτι που θα μπορούσαν τα παιδιά μου να ζήσουν και έτσι καθίσαμε δυο καλοκαίρια και ένα χειμώνα. Εγώ έκανα τον ξεναγό στο νησί, σε διάφορα νησιά ημερήσιες εκδρομές και στο νησί επάνω σε αρχαιολογικούς χώρους για δυο χρόνια.
ΕΡ.: Και πως την βρήκες αυτή την δουλειά, όταν γύρισες;
Φ.Τ.: Ήταν εύκολα γιατί τα εγγλέζικα μου ήταν αρκετά καλά, ήταν fluent. Στο νησί λόγο τουρισμού χρειαζόντουσαν ανθρώπους που μιλούσανε την γλώσσα και ήτανε να εξυπηρετήσουν ας πούμε τον εγγλέζικο τουρισμό. Οπότε μου ήταν εύκολο να πάρω μερικά μαθήματα και να μάθω την ισ- τορία αυτή που κάπως ήξερα αλλά όχι fluent για να μπορέσω να είμαι the tour guide από το γκρουπ που θα μου δίνανε από τα γραφεία. Στο δεύτερο καλοκαίρι κάπου κατάλαβα ότι δεν ήτανε τόσο εύκολο για να επιβιώσεις στην Ελλάδα γιατί αν και ο χρόνος που ήμουν στον Καναδά ήταν μόνο δέκα χρόνια που λέει ο λόγος, όταν πήγα πίσω δώδεκα είχαμε ήδη αποκ- τήσει μια νοοτροπία κάπως διαφορετική από αυτή που ζούσανε οι άλλοι κάτω και αυτό δεν μου άρεσε εμένα να βλέπω τα παιδιά μου να μεγαλώ- νουν σε μια νοοτροπία, η οποία ήταν εντελώς διαφορετική από αυτή που είχαμε ζήσει εδώ και έβλεπα δύσκολο το μέλλον για τα παιδιά, αυτό ήτανε όλο.