Ταξιδεύοντας με το πλοίο "Ολύμπια"

Γυναίκα περιγράφει τις όμορφες αναμνήσεις από το ταξίδι της με το πλοίο.

Ε.X.: Το τι έγινε! Η μαμά μου από τη στιγμή που φτάσαμε στον Ατλαντικό ήτανε άρρωστη. Και ακόμα και ο Γιώργος με την... με την Σούλα και αυτοί, το ίδιο. Εγώ, ο Θανάσης κι ο μπαμπάς μου ήμασταν εντάξει. Λοιπόν, εγώ τώρα δεκατρίω χρονών, χωρίς να έχω τη μαμά μου εκεί να μου λέει τι μπορώ να κάνω και τι δε μπορώ να κάνω... Είχα... Πήγαινα πέρα δώθε σ’ όλο το πλοίο.
ΕΡ.: Πώς λεγόταν;
Ε.X.: Ολύμπια, Ολύμπια! Όταν σταματήσαμε μετά απ’ τον Πειραιά, πήγαμε νομίζω, δεν είμαι σίγουρη, στη Μεσσήνα νομίζω και πήραμε, ήρθαν πολλοί Ιταλοί. Και είχανε τραγούδια εκεί, είχε χορούς, είχε μις Ιτάλια κάνανε αυτό διαγωνισμό, εγώ παντού πήγαινα, γιατί ήμουνα. . . είχα ελεύθερο δηλαδή. Ο μπαμπάς μου έλεγε «Πηγαίντε». Πού θα... τι θα κάναμε; Μέσα στο πλοίο τι θα γινότανε; Τρώγαμε όποτε θέλαμε, είχαμε... Μ’ άρεσε πάρα πολύ εμένα το ταξίδι.
ΕΡ.: Πόσες μέρες κράτησε;
Ε.X.: Ααα... Δεκαπέντε... νομίζω δώδεκα μέρες κράτησε και μετά... Αυτό το ταξίδι μ’ άρεσε, γιατί δε με πείραξε η θάλασσα, αλλά όταν φεύγαμε απ’ την Ελλάδα, δε μ’ άρεσε καθόλου, ήθελα... έκλαιγα κι έλεγα στον μπαμπά μου «Άφησέ με πίσω να μείνω με τη γιαγιά». Κι εκείνος ασφαλώς είπε όχι και όταν φτάσαμε στο Χάλιφαξ και είδα από μακριά κάτι κτίρια που ήταν όλα μαύρα και λέω στο μπαμπά μου «Βλέπεις; Μαύρα κτίρια! Κακός οιωνός! Λοιπόν, άσε με να πάω πίσω εγώ τώρα με το καράβι». Και... αυτό.