Άνδρας μιλάει για την ρόλο της γιαγιάς και του παππού στην εκμάθησης της
ελληνικής γλώσσας από τα παιδιά του.
Σ.Ψ.: Και όλη η σκέψη μου ήτανε... «Eγώ εντάξει είμαι
Έλληνας, αλλά οι απόγονοί μου πρέπει να τους απομείνει λίγο κάτι ελληνικό».
Πώς θα τους απομείνει το ότι να γίνουνε... να είναι με την κοινότητα κοντά, με
την εκκλησία, με τους συλλόγους, με τη γλώσσα, πολύ περισσότερο με τη γλώσσα.
Όταν επήγανε στο σχολείο, το Καναδικό σχολείο, μετά το δεύτερο, το δεύτερο
χρόνο, αμέσως γιατί έπρεπε να πάνε στην πρώτη τάξη του καναδικού και έπειτα
τους... τα έγραψα τα παιδιά στο ελληνικό σχολείο, τα οποία το βγάλανε. Η δε
κόρη μου, είχε και ένα τμήμα γυμνασίου τότε, συνέχισε το γυμνάσιο. Μιλάνε πολύ
καλά την... ε... την ελληνική γλώσσα και η... μεγάλη ειδικά γράφει κιόλας.
Τώρα... ίσως τώρα να έχει ξεχάσει λίγο αλλά και το τέτοιο ήταν, για μας ήτανε
πρέπει να μάθεις να μιλάς στη γιαγιά και στον παππού. Για να μπορέσεις... κι
εκείνο που με βοήθησε περισσότερο σε αυτό, στην ελληνική γλώσσα, ήτανε ότι
είχα τη μάνα μου και τον πατέρα μου. Όταν φεύγαμε ήτανε η μάνα μου και είχε
μερικές διαλέξ... δια... διάλεκτο δηλαδή της εποχής του 1910, ας πούμε, που
γεννήθηκε η μάνα μου και μάλιστα όταν πέθανε η μάνα μου, η μικρή ήταν λίγο...
έφτιανε πράματα, ξέρω κι εγώ τέτοια, την έλεγε ‘μαστροχαλαστή’ και της το ’πε
στο... όταν πέθανε με... σηκώθηκε πάνω στα ελληνικά της, στην εκκλησία της
είπε «Γιαγιά σε θυμάμαι που μου είπες αυτά» και λοιπά και λοιπά. Δηλαδή τι
θέλω να πω σε αυτό; Ότι το... η κυρία ιδέα σε μας, στην οικογένειά μου ήταν τα
παιδιά να μάθουν τα Ελληνικά, να πάνε σχολείο τουλάχιστον να τους μείνει κάτι
από την ελληνική γλώσσα, να μπορέσουν να συνεννοηθούνε και να τετοιώσουν και
να συνεχίσουν την κουλτούρα τους.
