Αντιδικτατορικός αγώνας στο Μόντρεαλ

Γυναίκα μιλάει για την δράση της στον αντιδικτατορικό αγώνα.

B.M: Από κει αρχίζει η δράσις μου. Ανοίγει ο ‘Μακρυγιάννης’, ήτανε μια δημοκρατική οργάνωση, όπου μας είχες μέσα όλους, όλα … ό, τι πιστεύαμε. Άλλοι ήταν του κουμουνιστικού κόμματος, άλλοι ήτανε του ΠΑΜ, άλλοι ήτανε του ΠΑΚ, άλλοι ήτανε… διάφορες οργανώσεις που υπήρχανε εκείνον τον καιρό, μετά το πραξικόπημα. Ε, η δουλειά μας ήτανε να φέρουμε στην καναδική κοινωνία το πρόβλημα της πατρίδας. Με διαδηλώσεις που ετοιμάζαμε, διαδηλώσεις. Πολλές φορές το κρεβάτι μου δεν με έβλεπε για μέρες. Πήγαινα έκανε ένα ντουζ κι έφευγα. Θα πήγαινα δουλειά κι από εκεί θα πήγαινα κατευθείαν θα πήγαινε στο ‘Μακρυγιάννη’ να γίνουνε τα υπόλοιπα. Τον καιρό της χούντας δουλέψαμε πάρα πολύ, ε… πάρα πάρα πολύ και έντονα. Καταφέραμε να στέλνουμε δικηγόρους απ’ εδώ στα διάφορα δικαστήρια που γινότανε για τους ε… όπως του λέγανε αυτοί «Κουμουνιστές», για τους πατριώτες. Φτιάχναμε πομπούς να μπορούνε να συνεννοούνται μεταξύ τους, τους οποίους, θυμάμαι πολύ καλά, τους πήρα εγώ από εδώ στο Μόντρεαλ μέσω Γερμανίας, τους πήγα στην Αγγλία γιατί Ελλάδα δεν μπορούσα να πάω, μου είχανε πάρει το διαβατήριό μου επειδή ήμουνα πολύ καλό παιδί και τους άφησα εκεί στον κύριο… στο σπίτι του Μερκούρη, τον αδερφό της Μερκούρη. Ε, μετά είχαμε κάθε Πέμπτη, ερχότανε από την Ιταλία η ‘Ελεύθερη Ελλάδα’, η εφημερίδα που έβγαζε τότε το ΠΑΜ, και η δουλειά μου ήτανε μαζί με άλλους να πηγαίνουμε και να πουλάμε την εφημερίδα ούτως ώστε να βγάζουμε χρήματα και να τα στέλνουμε.