Δύσκολοι αποχωρισμοί

Γυναίκα αναφέρει πώς έστειλε τα παιδιά της στην Ελλάδα, γιατί ένιωθαν μεγάλη νοσταλγία.

Σ.Κ.: Εντάξει, μπαίνουμε μες το τραίνο, δυο μέρες κάναμε στο τραίνο, ήρθαμε εδώ! Ήρθε ο αδερφός μου μας πήρε από το τραίνο κάτω! Ε, κάθισα με τα παιδιά μου για, τέσσερις μήνες κάθισα με τα παιδιά μου, αλλά μετά τα παιδιά που να τα, θέλαμε Ελλάδα, δε θέλαμε εδώ, θέλαμε Ελλάδα! «Θέλω γιαγιά! Θέλω παππού!’ έλεγε ο Βαγγέλης. Η Σούλα έτσι κι έτσι. Εγώ για να φύγω να αφήσω το Γρηγόρη εδώ, δε γινόταν!
ΕΡ.: Ναι!
Σ.Κ.: Τι να κάνουμε! Λέει ο Γρηγόρης «Στείλε τα παιδιά πίσω και θα πάμε κι εμείς μετά! Δε γίνεται, δε μπορώ!» λέει.
ΕΡ.: Ναι!
Σ.Κ.: «Δοκίμασε το νερό, άμα είναι το νερό λίγο καλό» λέει «Θα καθίσουμε!» λέει ο Γρηγόρης.
ΕΡ.: Νερό;
Σ.Κ.: Ναι!
ΕΡ.: Ναι;
Σ.Κ.: Νερό δοκίμασε!
ΕΡ.: Το νερό, εντάξει!
Σ.Κ.: Ε, εντάξει! Όχι και πολύ καλά αλλά αυτό! Μείναμε σε ένα flat εκεί απάνω.
ΕΡ.: Μαζί με τον αδερφό σου;
Σ.Κ.: Το Θανάση! Yeah!
ΕΡ.: Ναι!
Σ.Κ.: So, στείλαν τα παιδιά με έναν φίλο τον αδερφό μου, το Θανάση. Έστειλε και αυτοί, οι φίλοι στείλαν τη μαμά της στο παιδί, πήρε και τα δικά μου τα δυο.
ΕΡ.: Και γυρίσανε;
Σ.Κ.: Και γυρίσαν πίσω!
ΕΡ.: Α, ουάου!
Σ.Κ.: Αυτά ήταν χαρούμενα, αλλά εγώ έκλαιγα!
ΕΡ.: Ε, ναι! Πώς ήταν αυτό που τα άφησες;
Σ.Κ.: Στην Αθήνα μετά πήγε ο μπαμπάς μου τα πήρε!
ΕΡ.: Ναι!
Σ.Κ.: Ήταν χαρούμενα, χαρούμενα! Ω, τηλέφωνα, ω... γράμματα κάθε μέρα έγραφα!
ΕΡ.: Ναι!
Σ.Κ.: Κάθε μέρα! Από εκατόν είκοσι pound ήμουνα, πήγα ενενήντα, ογδόντα εννιά pound!