Καναδάς δεκαετίες 1950-1970

Ο Καναδάς της δεκαετίας του 1940 βίωνε την επιστροφή στη μεταπολεμική κανονικότητα. Η οικονομική άνθιση και η δημογραφική αύξηση μεταμόρφωσαν την κοινωνία κατά τη δεκαετία του ’50 και ο Καναδάς ωθήθηκε στην εποχή της καταναλωτικής κουλτούρας. 3.5 εκατομμύρια αυτοκίνητα αγοράστηκαν εκείνη τη δεκαετία, μεταφέροντας πολλές καναδικές οικογένειες από τα νέα σπίτια τους στα προάστια στα επιβλητικά κέντρα των πόλεων. Οι Καναδοί ήταν επιπλέον πολύ περισσότεροι και ο πληθυσμός της χώρας αυξήθηκε στα 18 εκατομμύρια μέχρι και το 1961 (αύξηση κατά 50% σε σχέση με το 1946). Ο Καναδάς ήταν μια νεανική κοινωνία που απορροφούσε όλο και περισσότερους μετανάστες. Παρ’όλα αυτά, η νεολαία δυσκολευόταν να συμμορφωθεί με τον ‘προέχοντα’ λευκό, αγγλοσαξονικό (WASP) ρατσισμό της Δύσης και τον κοινωνικό συντηρητισμό του Κεμπέκ (που έμεινε γνωστός ως «Μεγάλη Μαυρίλα» του Μωρίς Ντυπλεσσί). Η δεκαετία του 1960 υπήρξε περίοδος μεγάλης αλλαγής και ανοίγματος στον κόσμο, που χαρακτηρίζεται από γεγονότα όπως την εισαγωγή πολιτικών δικαιωμάτων για τα Πρώτα Έθνη, τη δημιουργία του Νέου Δημοκρατικού Κόμματος, την αναζήτηση κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, τη Σιωπηλή Επανάσταση στο Κεμπέκ και την άνοδο στην εξουσία των Φιλελεύθερων του Πιερ Έλλιοτ Τρυντώ. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Καναδάς πλησίασε στο να γίνει μια πιο ανοιχτή και προσβάσιμη κοινωνία. Η εξάλειψη των φυλετικών διακρίσεων στη μεταναστευτική πολιτική το 1962, η υιοθέτηση του συστήματος μοριοδότησης για τη μετανάστευση το 1967, η υπογραφή της σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών σχετικά με τους μετανάστες το 1969 είναι όλα ορόσημα που θα καθορίσουν το δρόμο προς την υιοθέτηση της Καναδικής Πολιτικής της Πολυπολιτισμικότητας το 1971.